مرحوم علامه سید منیرالدین حسینی الهاشمی، در بيستم‌ آبان‌ماه‌ ۱۳۲۲ در شيراز به‌ دنيا آمد. ایشان فرزند ارشد حضرت آیت‌الله‌العظمی سید نورالدین حسینی‌ الهاشمی بود؛ مرجعی عالیقدر در استان فارس و جنوب ایران که از سابقین و پیشتازان فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی در اعلای کلمه اسلام و مذهب حقه جعفری طی سال‌های ۱۳۰۵ تا ۱۳۳۵ محسوب می‌شد.

هنگامی که حضرت امام(ره) در درس ولایت فقیه در سال ۱۳۴۸ از فضلای جوان خواست تا به تبیین ابعاد حکومت اسلامی بپردازند، این استنصار فکری از حضرت امام(ره) ، آن استاد فرزانه را به تأمل عمیق پیرامون خلأها و نیازمندی‌های علمی انقلاب اسلامی واداشت و عزم او را برای پی‌گیری تمام‌وقت این مساله به عنوان اولویت اصلی در همه تلاش‌های علمی و تحقیقاتی جزم کرد.

با پیروزی انقلاب اسلامی و در پی انتخاب آن استاد فرزانه به‌عنوان نماینده مردم شیراز در مجلس خبرگان قانون اساسی، ایشان موفق شد حاصل مجاهدت‌های علمی خود در پیش از انقلاب اسلامی را در قالب قانون اساسی پیشنهادی که به آن مجلس ارائه کرد، در معرض خبرگان ملت قرار دهد و کمیسیون‌های مجلس خبرگان قانون اساسی را به عرصه هماوردی خود با روشنفکران غرب‌زده و جهت‌دهی به سایر نمایندگان انقلابی آن مجلس برای مقابله با پیچیدگی‌های کارشناسی مادی در تدوین قانون اساسی تبدیل نماید. در جریان این صف‌بندی فرهنگی، علامه سید منیرالدین حسینی الهاشمی به انفعال ادبیات حوزه در برابر کارشناسی غربی و شرقی پی برد و علی‌رغم تأکید بر قوت حوزه‌های علمیه در «حکم‌شناسی»، ضعف ادبیات تخصصیِ آن را در عرصه «موضوع‌شناسی» موضوع بررسی و اهتمام خود قرار داد و تفکیک حکم از موضوع را موجب انزوای دین در عرصه اداره‌ کشور و خطر و مانعی بزرگ در برابر «اجرای احکام نورانی فقه» ـ که از سوی امام‌خمینی به عنوان فلسفه تشکیل حکومت اسلامی عنوان شده بود ـ ارزیابی کرد.

این ضعف هنگامی اهمیت می‌یافت که حکومت اسلامی برای اجرای هدف خود (پیاده‌سازی احکام الهی در جامعه) کاملاً محتاج به دقت در موضوع‌شناسی بود تا به خطا و انحراف در تطبیقِ «احکام کلّی رساله‌ها» بر «موضوعات پیچیده و تخصصیِ اداره کشور» دچار نشود. حاصل این آسیب‌شناسی و تمرکز بر حل آن از طریق مباحثه با اهل‌فنّ، موجب دستیابی به «منطق موضوع‌شناسی» در سال ۱۳۶۳ شد تا «تعریف کارشناسی از تعادل و بحران در موضوعات اداره کشور» بر اساس عقلانیت مادی شکل نگیرد. این دستاورد به منزله «تئوریزه‌شدن فقه در نظام اجتماعی» بود که مرحله اول پژوهش‌های ایشان را رقم زد.

ایشان در مرحله دوم فعالیت‌های پژوهشی خود، با توجه به دو منطق موجود دیگر در معارف حوزوی (منطق صوری برای جلوگیری از خطا در تفکر و علم اصول برای جلوگیری از خطا در فهم خطابات) و ضرورت هماهنگی بین این سه منطق برای بهنجاری رفتار نظام در عمل، به بحث پیرامون «فلسفه‌ی منطق‌ها» پرداخت و با بررسی و نقد فلسفه‌های موجود، ناتوانی این مبانی در هماهنگ‌سازی منطق‌ها و تفسیر از اصول عام «حرکت» را مدلّل ساخت و با دستیابی به حد اولیه «فاعلیت»، فلسفه شدن اسلامی را تأسیس نمود که نظام اسلامی را در برابر «تنظیم شرایط اجتماعی توسط فلسفه‌های شدنِ مادّی» بیمه می‌کند.

سپس «فلسفه شدن اسلامی»، مبنای تولید سه منطقِ «حجیت»، «معادله» و «مدل» قرار گرفت تا این سه منطق جدید، تغییر و تحوّل علمی در «حوزه»، «دانشگاه» و «نظام اجرا» را بر اساس نیازهای تئوریک انقلاب اسلامی هماهنگ کنند که این دستاورد بزرگ به معنای «تئوریزه‌شدن ولایت مطلقه فقیه» به عنوان حافظ پرستش اجتماعیِ خدای متعال در برابر کفر جهانی و دستیابی به ابزار علمی لازم برای تحقق تمدن حقه الهی در منطقه‌ای از عالم است.

سرانجام آن اندیشمندِ قرن، در ۱۲ اسفندماه سال ۱۳۷۹ و در ایام عزای عالم آل‌محمد حضرت امام باقرعلیه‌السلام چشم از جهان فرو بست و در حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت حضرت معصومه‌علیهاالسلام به خاک سپرده شد.

با رحلت علامه حسینی‌الهاشمی، «حسینیه اندیشه» به سرپرستی مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین استاد مسعود صدوق، با تکیه به پژوهش‌های بلندمدت در سه حوزه «حجیت، معادله و مدل»، ترجمه و تطبیق مباحث مرحوم علامه حسینی بر «ساختار علوم و سرفصل‌های اصلی دانش‌های رایج» را مبنای فعالیت پژوهشی خود قرار داد؛ زیرا بدون مقایسه و تطبیق آن مباحث ریشه‌ای، قابلیت تفاهم با «متخصصین حوزه، دانشگاه و نظام اجرا» نسبت به مفاهیم جدیدِ تولیدشده از بین می‌رفت.

دستاوردهای پژوهشی مرحوم آیت‌الله علامه سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی‌ برای تحقق انقلاب فرهنگی و فعالیت‌های تطبیقیِ صورت‌گرفته پس از ایشان (به سرپرستی مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین استاد مسعود صدوق) تحت عنوانِ «بیش از ۵۰ سال پژوهش در مسیر انقلاب فرهنگی؛ زمینه تحقق تمدن نوین اسلامی» جمع‌بندی، نظم‌بخشی و طبقه‌بندی شده است.

فایل این آثار پژوهشی به صورت رایگان در اختیار  نخبگان حوزوی، دانشگاهی و اجرایی قرار داده شده است تا نیازهای علمیِ «انقلاب اسلامی» تأمین شود و با تحول علمی در حوزه و دانشگاه و توانمندسازی آنها در پشتیبانی تئوریک از نظام مقدس جمهوری اسلامی، بقاء و تداوم این عطیه الهی از طریق «انقلاب فرهنگی» تضمین گردد.